Leeg maagje

Dit is een van de eerste " Afrika verhalen"  die we mee maakten.  Maar eentje die ons altijd zal bijblijven, hoe eenvoudig ook.

We waren net naar Johannesburg, Zuid Afrika verhuisd en woonden daar de eerste weken in een guesthouse, in de wijk Edenvale. In Edenvale is ook het vrij grote winkelcentrum Greenstone. Ondanks het feit dat de supermarkt er niet vroeg opent (ik ging graag gelijk boodschappen doen, nadat ik de kinderen naar school had gebracht en heb een paar keer in een nagenoeg lege parkeergarage gestaan, met een "ohja-momentje"), werd dit winkelcentrum al gauw vooral Jessica's favoriet.
Ook toen we in Fourways woonden, 20km verderop, gingen we er weleens heen om lekker te winkelen. Terwijl er in Johannesburg op "elke hoek van de straat" (dit hoeft eigenlijk nieteens tussen aanhalingstekens) een winkelcentrum is.
Een van de eerste keren dat ik naar dit winkelcentrum ging, met alleen de kinderen, hadden we tijdens het boodschappen doen lekkere broodjes gekocht, voor onderweg. De kinderen beiden een broodje in de hand op de achterbank en de rest lag naast me op de bijrijdersstoel. In de parkeergarages daar is het gebruikelijk dat je wordt geholpen bij het inladen van je boodschappen, (soms ook het instappen, zooo gênant als je aan de verkeerde kant van je auto instapt, terwijl de parkeerwachter staat te kijken! Ook een verhaal...) het uitparkeren en ook bij het invoeren van je parkeerkaartje in de automaat, bij het uitrijden. Toen ik mijn kaartje aan de werknemer van het uitrijpoortje gaf, begon hij op zijn buik te wijzen. "Ohjee, wat is er mis?" Dacht ik. Ik keek naar zijn buik, naar mijn buik (iets geknoeid?), geen idee. " What's wrong?" vroeg ik? We waren nog maar net in Afrika, dus het haasten zat nog in ons...hoe lang zal die slagboom open blijven, na het activeren van mijn kaartje??? Hij wijst op de bijrijderstoel, weer naar zijn buik en zegt "My stomach is empty", in gebrekkig Engels. Ik wilde al bijna vragen wat er precies aan de hand was met zijn buik, toen ik het ein-de-lijk begreep, aaahhh, hij heeft trek en doelt op onze lekkere broodjes! Naïeve toeristen...
Ik gaf hem een paar van onze broodjes en vroeg hem te delen met zijn collega die al die tijd geamuseerd achter hem had gestaan.
Hij was erg dankbaar, hij had absoluut geen haast of schaamte gehad, tijdens het gesprekje. Ik schaamde me wel, dat ik hem niet gelijk had begrepen! De kinderen hadden het ook pas door toen ik het brood aan hem gaf en we hebben er later kostelijk om gelachen. Niet om hem, want het is erg genoeg dat je zo radeloos bent dat je "toeristen" om eten moet vragen, maar om onze (mijn) naïviteit.
We hebben er wel snel van geleerd; of je verbergt je eten in de auto, of je haalt wat extra, om uit te delen. Dit laatste hebben we best regelmatig gedaan en het voelt goed. In Afrika hoef je nooit eten weg te gooien, je kunt er altijd wel iemand blij mee maken.