De Afrikaanse manier van werken

Vanaf het moment dat we ons huis hier huren, hebben we een lijstje liggen van dingen die gerepareerd moeten worden. De mensen die bemiddelen tussen huurders en verhuurders (en de huizen aanbieden, zowel voor huren als kopen), worden estate agents genoemde. Onze estate agents, Martha, een vriendelijke, maar zakelijke en chaotische vrouw raadde ons aan in de eerste huurmaand deze lijst samen te stellen en haar en de verhuurder dit te laten weten, zodat het zsm opgelost kon worden. De verhuurder/eigenaar van het huis wordt hier landlord genoemd. Onze landlord genoemd reageerde spoedig op onze email met het lijstje, waarop estate agent Martha reageerde dat we fijne huurders zijn en een goede landlord hebben, dat zie je lang niet overal...
Eigenlijk is er in de 10 maanden dat we hier wonen, niks opgelost van het lijstje. Ja, een paar klusjes zijn gedaan, maar door Maurice, niet door (opdracht van) de landlord... Alleen bij noodzakelijke reparaties aan het huis, zoals de lekkage bij een flinke hagelstorm in november, stonden er al vrij snel dakwerkers op de stoep om alles weer "waterproof" te maken. Keurig.
We hebben gelijk gemerkt dat het maken van afspraken met "werkmannen" moeizaam verloopt. Als voorbeeld het verhaal van afgelopen week, want ze zijn nu eindelijk bezig alle reparaties aan het huis te doen! De buitenkant knapt alvast heel erg op.
Een land geleden gaf de landlord dan toch eindelijk toestemming om een klusjesman (of hoe je dat hier ook noemt) te regelen om alle klusjes te gaan doen. Deze maand hebben we besteed aan mailen, veel mailen... Wat moet er gebeuren, wie gaat de klus doen, wie en hoe gaat er betaald worden. Je zou denken, dat is makkelijk, de rekening gaat toch gewoon naar de landlord? Uiteindelijk wel, maar als het via een omweg kan, doen ze dat hier toch liever...
Op een dag krijgen we bericht dat er een klusjesman komt kijken, naar wat er moet gebeuren. Er wordt geklopt aan de voordeur, terwijl ik met Martha in de tuin sta te praten (ook over de klusjes, uiterwaarden). Mijn moeder was die maand hier, dus doet de voordeur open. Staat daar een grote vent, gebogen met zijn telefoon foto's te nemen van een insect die op de deurpost zit. Bijzonder insect, inderdaad, we staan er al gauw met zijn allen naar te kijken, het lijkt op een wandelende tak, maar de klusjesman geeft nog geen gedag of wat dan ook gezegd. Beleefd hoor...
Dat is dan mijn moeders eerste kennismaking met een werkman, alhier... Hij is blank, ik wil niet discrimineren, maar de donkere werkmannen zijn heel beleefd...
Met 10 minuten heeft de klusjesman het gezien en Martha maakt een foto van mijn lijst met klusjes.
Vorige week kwam het eindelijk op gang, ze gaan beginnen aan de klus!
Maandag zou ik veel weg zijn, dus gaan ze dinsdagochtend buiten beginnen, zodat ik die ochtend gewoon naar Shumbashaba kan gaan. Om het estate binnen te komen, hebben buitenstaanders een code nodig om door de slagboom te gaan. Hebben ze deze niet, dan word ik gebeld met de vraag of hij/zij binnen mag komen. Maandag had ik keurig een code verstuurd, naar de klusjesman die dat insect toen zo mooi vond. Evengoed wordt ik dinsdagochtend gebeld door de beveiliging of ik hem binnen wil laten. Natuurlijk, geen probleem. Naderhand kom ik thuis, geen man om het huis te bekennen. Wat blijkt, de helpers van de klusjesman hadden geen ID bij zich en die moet je wel laten zien voordat je ons estate in mag. Ze zijn dus helemaal niet naar binnen gegaan...
Woensdag een nieuwe poging. Ja hoor, twee vriendelijke, donkere mannen komen eraan met hun bakkie (een pickup autootje). Wat een gave kleur, die zal Tiara mooi vinden, zij houdt van die kleur.
De mannen schudden me de hand...of eigenlijk schud ik hun hand, want zij maken geen aanstalten, zijn dat niet gewend.
Ik laat zien waar de plekken zijn op de muren die gerepareerd moeten worden en ze gaan aan de slag. Voordat ze starten duurt het hier altijd even, er wordt gepraat, gekeken, nog eens gepraat en gekeken en naar de auto op en neer gelopen en...wat zo netjes is, een stuk karton wordt onder de auto gelegd, omdat hij olie lekt. Keurig!
Als ik ze op een afstandje stiekem bekijk, zie ik gaten in schoenen en in kleren, petjes op, bouwvakkers spleten en vooral de man die de leiding lijkt te hebben zweet zich rot. Ze werken allebei net zo hard. Dat noem ik op, omdat je hier ook veel ziet dat er een staat te kijken en aanwijzingen te geven en de ander werkt. Deze mannen werken netjes samen. Natuurlijk staat er een fles cola naast hun. Hoe arm de mensen, een fles fris hebben vooral de mannen altijd bij zich. Hoe zoeter, hoe beter. Misschien gebruiken ze het als maaltijd, ik weet het niet.
Wel vragen ze om koud water, want het is warm. Dat haal ik zo, inclusief ijsklontjes uit de koelkast en doe ik graag voor ze. De eerste dag geef ik ze een grote fles aangemaakte limonade, wat ze hier sap noemen, want er zit een paar procent sinaasappel in. Ze zijn er blij mee, maar de fles krijg ik niet terug. Jammer voor de volgende dag, dan maar weer water...
Ze gaan de hele dag door, twee dagen lang. De codes die ik stuur worden gebruikt, fijn. Hun baas, de blanke lomperik komt een paar keer langs, wanneer ik net weg ben. Ik heb begrepen dat hij de binnen klusjes komt doen, dus ik wil hem graag spreken, zodat ik weet wanneer ik thuis kan zijn en beter nog...wanneer ik even boodschappen kan doen of lekker sporten. Ik krijg er geen hoogte van. Donderdag middag 5u, jaaaah, ik word gebeld met de vraag of hij erin mag graag! Hij komt even kijken naar het werk van zijn mannen, mompelt iets over verf wat hij voor ze komt brengen, waar ik niks van zie. Maar hij zegt ook dat hij morgen, vrijdag vroeg komt om de binnen klusjes even in een dag te komen doen. Klinkt goed! En zou zeker moeten lukken...als hij nog komt... Het is nu vrijdag 10u, zijn mannen zijn al twee uur bezig, of eigenlijk zitten ze op dit moment te wachten tot het aansmeermiddel droog is, denk ik. Of misschien wachten ze op die verf. Maar nog geen blanke lomperik te bekennen. Hij had het eerst over 7:30, tja dan ben ik de kinderen naar school aan het brengen. Nee maar de vergadering is om die tijd, dan kom ik daarna, 8:15. Dat is prima, dan ben ik net thuis, als het goed is. En die tijd was ik er, inderdaad. Ook hij heeft keurig een code van me gekregen. Maar of hij hem vandaag zal gebruiken...en hoe laat...?
Ik wil boodschappen doen, sporten, mijn kinderen straks weer fijn van school halen, weekend vieren!
Zoals ze hier zeggen: eish!