Long time no see!

Long time no see, dat is wat we zeggen hier, als we elkaar lang niet gezien hebben (niet alleen hier, hoor....in de meeste Engels sprekende landen, denk ik ;) )
Ik las in mijn laatste blog van vorig jaar (21 mei 2018) dat we aan het wachten waren op onze container, die inmiddels wél in Kenia was aangekomen. Dat is altijd een spannende tijd en als de container dan uiteindelijk wordt uitgeladen voor het huis, dan is het alsof Sinterklaas cadeautjes komt brengen! En die mag je allemaal gelijk uitpakken! Daarbij kregen we wel hulp van de verhuizers, we gunnen hen ook een pleziertje ;) Dit was uiteindelijk op 10 juni. Wat was het fijn om de kamers in te richten met met onze eigen spulletjes en weer voldoende borden, bestek e.d. te hebben.
Daarvoor, op 24 mei, had ik eindelijk een eigen autootje! Ik zal straks wat foto's plaatsen. Ik ben er zo ontzettend blij mee! Een klein formaat 4x4, maar sterk en heel handig in het verkeer en vergeet het parkeren niet. Het duurde een tijdje voor ik Karen, de wijk waarin we wonen uit durfde te rijden. Maar ook dat doe ik inmiddels vrij makkelijk. Het verkeer is hectisch! Vooral dichter naar het centrum toe, chaotische rotondes, motor taxi's en bussen "vliegen" aan alle kanten langs je heen. En oppassen voor de politie agenten, want die houden je aan als ze het idee hebben dat ze geld van je kunnen los peuteren. Liever niet!
Toen ik mijn auto de eerste dag had, stond ik met een lege accu. Gelijk laten vervangen en daarmee verkende ik weer een voor mij nieuw stukje Karen. De vorige eigenaar had me haar monteur aangeraden en die hielp me gelijk uit de brand, zo lief! Dat is Afrika, mensen helpen elkaar hier. Hij hoefde niks te hebben voor zijn bezoekje en advies, want hij was toch op weg naar de moskee en daar stond ik toevallig naast stil. Het was niet "zijn moskee", maar dat is toch niet erg? Dan ga je die dag gewoon eens naar een andere. Fijn zo! Weer iets meegemaakt.
Mijn autootje is van 1999, dus er zijn inmiddels wel meer onderdelen vervangen. Maar dat weet je, hij heeft me, buiten deze ene keer, nooit meer in de steek gelaten.
Inmiddels zijn we bijna een jaar verder en wel een beetje gewend aan Nairobi. Sommige dingen wennen nooit (nauwelijks?), zoals papierwerk wat zo ingewikkeld en langzaam gaat, hier. En reparaties die worden gedaan aan het huis, waarmee het vaak niet zomaar verholpen is. Of het wordt juist erger... Vaak frustrerend en soms om te lachen. En het is nooit saai, er zijn altijd wel weer verhalen te vertellen.
Zo moeten we dat maar proberen te zien. Zodoende wil ik weer wat meer gaan opschrijven, want ik wil de mooie (en slechte) verhalen niet vergeten. Een dagboekje voor mij en ik hoop dat jullie er ook lol in hebben.
Geen chronologische volgorde meer, de verhalen die ik me opeens weer herinner schrijf ik op en soms een recent verhaal.
Leuk als jullie weer mee lezen, laten jullie dan even een berichtje achter?
Illustrerende foto's: Long Time No See Foto's

Long time no see. That’s what people here say, after haven’t seen each other for a while. Well, maybe not only here, but in most of the English speaking countries ;)
I read in my last year blog (May 21, 2018) that we were waiting for our container, at that time it had arrived in Kenya. Such an exciting time and even more when it arrives at the house. It’s like Christmas, like opening presents! The container finally arrived at the house at June 10. It was soooo good to organize and decorate the rooms with our own stuff and having enough cutlery and crockery!
Just before this special day, we bought our own car. Another special day, so convenient to have the freedom again of driving around. See the pictures of my cute car, I’m so happy with it! It’s a small 4x4, but strong and easy to maneuver and park. It took me a while to have the guts to leave the area where we live and going in to more hectic traffic. But I do that more easily now. Traffic is chaotic though! Especially when you move closer to downtown. Chaotic roundabouts (no, can’t say “circle” here), motorbikes, taxies and busses overtaking you on either side. And be aware of the cops, they love to pull you over for “whatever reason”, just to make some money. Well…I’d rather not!
At the first day of my car-ownership, my car broke down at the petrol station, the battery had given up on me. Luckily the previous owner brought me in touch with her mechanic, who had worked on the car for a couple of years. I called him and he came, straight away to check what was wrong and after jumpstarting the car, he advices me where to buy a new battery. He was in a rush, because it was time for prayers at his mosque. I was lucky to have stranded at the petrol station, just next to a mosque. Not “his mosque”, but he didn’t mind, he could use this one for today. So helpful!! I was so happy with him…and at the same time I discovered a new area in our neighborhood.
My car was build in 1999, so in the meantime we’ve replaces more parts at the mechanic. But hey, it’s an older car and apart from this one time, he’d never let me down again (knock on wood).
A year has gone and I can say we are a bit used to Nairobi by now. You can’t get used to all of it, for example getting paper work, official documents done, repairs in the house, when it’ll get worse instead of better…It takes a LOT of patience, time and money. I think we will never get used to that. Sometimes we are able to laugh about it, often it’s frustrating, but anyhow, it’s never boring! The’re always stories to tell.
So I want to share the stories again, it’s like a diary for me at the same time. I hope you like to read the stories. Please leave a note.
The stories won’t be chronological from now on, just writing down the stories I remember and want to share with you.

Photo’s: https://majestic.reislogger.nl/foto/long-time-no-see